Η Σοφία Φιλιππίδου έχει κάνει μια μεγάλη καριέρα. Έχει σχετιστεί με ρόλους και έργα κλασικά όσο θα επιθυμούσε;
«Στα πρώτα 15 χρόνια της θεατρικής μου ζωής, όσο ήμουν στο Θεατρικό Εργαστήρι της Θεσσαλονίκης και έπειτα στην Πειραματική Σκηνή της Τέχνης, ασχολήθηκα έντονα με έργα κλασικά και «μεγάλα». Αργότερα, στην Αθήνα, έκανα για πέντε χρόνια περίπου επιθεώρηση όπου δοκίμασα τις δυνάμεις μου, γράφοντας και παίζοντας. Από το 1990 και μετά επέστρεψα στα κλασικά, στην ελληνική κωμωδία, στον Αριστοφάνη, ενώ παράλληλα με τη φοιτητική μου ομάδα ανέβαζα πειραματιζόμενη κολάζ κλασικών κειμένων και ποιημάτων. Εν τέλει, τώρα που διαβάζω το βιογραφικό μου, ασχολήθηκα πάρα πολύ με τα κλασικά. Αλλά θα χρειαζόμουν άλλες επτά ζωές -που δεν έχω- για να παίξω τους μεγάλους κλασικούς ρόλους» τόνισε στο ένθετο Τηλεόραση.
-Τελευταία, στρέφεστε ξανά σε πρόσωπα με βαθιά τραγικότητα που ωστόσο έχουν και χιούμορ. Πόσο λεπτή είναι αυτή η ισορροπία;
« Λεπτή, δύσκολη, προκλητική και επώδυνη... Θέλει θυσίες, ίσως μάλιστα και αυτοθυσία. Υποθέτω πως κάπως έτσι θα είναι η ισορροπία πάνω στο σχοινί χωρίς δίχτυ ασφαλείας από κάτω.»
- Προδίδουν αυτές οι επιλογές σας μια πιο συνειδητή τάση να απεμπλακείτε από το «χρέος» να κάνετε τον κόσμο να γελάσει;
«Αν έκανα το κόσμο να γελάει, το έκανα από την περιέργεια μου να δοκιμάζω τα όρια στο θέατρο και από την ανάγκη μου να επικοινωνήσω. Το έκανα και πέτυχε πέτυχε πολύ! Ξέρετε, στην κωμωδία αν ο κόσμος δεν γελάσει στα πέντε πρώτα λεπτά, έχασες το παιχνίδι. Και μετά, θα πρέπει να γελάει κάθε δέκα με είκοσι δευτερόλεπτα... Δεν υπάρχει έλεος ούτε κωμωδία χωρίς γέλιο. Από παιδί «έφερα» πάνω μου -αλλά και τώρα «φέρνω»- βγαίνοντας στον κόσμο μια χαρά και μια αγάπη για τα πράγματα. Με το κωμικό λοιπόν συναντηθήκαμε πρώτη φορά στη «Βεγγέρα» του Ηλία Καπετανάκη το 1985. Ήταν μια αποκάλυψη και για μένα: Καιγόμουν ολόκληρη στη δική μου φωτιά για να επικοινωνήσω την κωμική κατάσταση ή την κωμική φράση. Για να σας απαντήσω πάντως, ο κόσμος -κάποιος κόσμος έστω- με αγαπάει και νομίζω πως θα χαρεί να με δει στις «Ευτυχισμένες μέρες» να ακροβατώ στα όρια της τραγωδίας.»
-Πολιτογραφημένη παρ' όλα αυτά ως κωμική ηθοποιός...
«Νομίζω πως ό,τι κάνω συνειδητά το κάνω και καλά.»
-Τελευταία, στρέφεστε ξανά σε πρόσωπα με βαθιά τραγικότητα που ωστόσο έχουν και χιούμορ. Πόσο λεπτή είναι αυτή η ισορροπία;
« Λεπτή, δύσκολη, προκλητική και επώδυνη... Θέλει θυσίες, ίσως μάλιστα και αυτοθυσία. Υποθέτω πως κάπως έτσι θα είναι η ισορροπία πάνω στο σχοινί χωρίς δίχτυ ασφαλείας από κάτω.»
- Προδίδουν αυτές οι επιλογές σας μια πιο συνειδητή τάση να απεμπλακείτε από το «χρέος» να κάνετε τον κόσμο να γελάσει;
«Αν έκανα το κόσμο να γελάει, το έκανα από την περιέργεια μου να δοκιμάζω τα όρια στο θέατρο και από την ανάγκη μου να επικοινωνήσω. Το έκανα και πέτυχε πέτυχε πολύ! Ξέρετε, στην κωμωδία αν ο κόσμος δεν γελάσει στα πέντε πρώτα λεπτά, έχασες το παιχνίδι. Και μετά, θα πρέπει να γελάει κάθε δέκα με είκοσι δευτερόλεπτα... Δεν υπάρχει έλεος ούτε κωμωδία χωρίς γέλιο. Από παιδί «έφερα» πάνω μου -αλλά και τώρα «φέρνω»- βγαίνοντας στον κόσμο μια χαρά και μια αγάπη για τα πράγματα. Με το κωμικό λοιπόν συναντηθήκαμε πρώτη φορά στη «Βεγγέρα» του Ηλία Καπετανάκη το 1985. Ήταν μια αποκάλυψη και για μένα: Καιγόμουν ολόκληρη στη δική μου φωτιά για να επικοινωνήσω την κωμική κατάσταση ή την κωμική φράση. Για να σας απαντήσω πάντως, ο κόσμος -κάποιος κόσμος έστω- με αγαπάει και νομίζω πως θα χαρεί να με δει στις «Ευτυχισμένες μέρες» να ακροβατώ στα όρια της τραγωδίας.»
-Πολιτογραφημένη παρ' όλα αυτά ως κωμική ηθοποιός...
«Νομίζω πως ό,τι κάνω συνειδητά το κάνω και καλά.»
Πηγή
0 σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου