«Δεν θα υπάρξουν ξανά αστέρια σαν την Αλίκη και την Καρέζη»
Εχει «αποτυπωθεί» στο τηλεοπτικό ασυνείδητο ως «Αντιγόνη» στην σειρά του Mega «Τα μυστικά της Εδέμ». Ηταν εκείνη η οποία έκανε το πρώτο on stage γυμνό στην Ελλάδα, στην παράσταση «Κερκεμέζοι» του Γιώργη Χριστοφιλάκη. Σήμερα η Στέλλα Παπαδημητρίου, που εξακολουθεί να είναι μια πολύ γοητευτική γυναίκα, μοιράζει τη ζωή της ανάμεσα στις Σέρρες (τον τόπο καταγωγής της) και την Αθήνα και δηλώνει ότι θα φωτογραφιζόταν χωρίς ρούχα μόνο για καλό σκοπό.
Από την
Τεριάννα Παππά
Λατρεύει τον γιο της, τον Αρη, ο οποίος ζει και εργάζεται στη Σαντορίνη. Προτού παντρευτεί την αγαπημένη του Μήτση, με καταγωγή από τις Φιλιππίνες και το Βιετνάμ, σε έναν ειδυλλιακό γάμο στο πανέμορφο κυκλαδίτικο νησί, η Στέλλα ήταν εκείνη που του έστελνε ταπεράκια με το πλοίο, ως γνήσια Ελληνίδα μαμά! Οπως λέει η ίδια στην «Espresso», όταν ο γιος της της είχε πει για αστείο πως θα γίνει ηθοποιός, εκείνη τον... απείλησε με εγκεφαλικό!
Στο βιογραφικό της συμπεριλαμβάνονται σπουδαίες συνεργασίες, κυρίως στο θέατρο, τόσο σε Αθήνα όσο και σε Θεσσαλονίκη, την πόλη απ' όπου ξεκίνησε τις σπουδές της αλλά και την καριέρα της. Θυμάται τον πρώτο της ρόλο, εκείνον της Τερέζας στον «Ποπολάρο» του Γρηγορίου Ξενόπουλου, αλλά και τις συμβουλές του Μίνωα Βολανάκη, το «καλή επιτυχία» του Κώστα Χατζηχρήστου στα παρασκήνια του θεάτρου Ορφέα αλλά και τις καλοκαιρινές περιοδείες, στις οποίες δεν ήθελε να παίρνει μαζί της τον γιο της, αφού δεν επιθυμούσε να τον «ανακατέψει» με τον καλλιτεχνικό χώρο.
Της αρέσει να καλλιεργεί τα δικά της προϊόντα στις Σέρρες και να τα ανταλλάζει με τους συντοπίτες της, ενώ δεν χάνει την ευκαιρία, όταν βρίσκεται στην Αθήνα, να μαζεύει νεράντζια και να φτιάχνει υπέροχα γλυκά του κουταλιού. Λέει -κάπως με πικρία- πως δεν έχει παίξει στον κινηματογράφο, γιατί μάλλον... δεν την ξέρουν, ενώ φέτος συγκλονίζει στη σκηνή του θεάτρου Αλκμήνη πρωταγωνιστώντας στην παράσταση «Η προίκα».
Πώς ήταν τα παιδικά χρόνια σας;
Είμαι μοναχοπαίδι και πέρασα καλά παιδικά χρόνια στο Σιτοχώρι Σερρών. Εμείς δεν είχαμε πλαστικές κούκλες, αλλά μας τις έφτιαχναν οι μάνες μας με πανιά, όπως επίσης και τις μπάλες. Το τι μου θύμισε αυτή η διαφήμιση με την κάλτσα που είδα στην τηλεόραση... Ετσι κάναμε τις δικές μας μπάλες και παίζαμε.
Ηταν όμως ωραία, γιατί παίζαμε με τις λάσπες και με τα νερά. Πηγαίναμε και παίζαμε διάφορα παιχνίδια σε ένα ποτάμι, που διέσχιζε το χωριό και είχε πολύ καθαρό νερό. Οι γονείς μου, Χρυσούλα και Νίκος, ήταν αγρότες και δεν είχα καθόλου ελευθερία. Ηταν πολύ στριμωγμένα τα πράγματα και ούτε «γεια» δεν τολμούσα να πω σε αρσενικό. Μια φορά με είδε ο πατέρας μου σε δρόμο του χωριού να μιλάω με ένα αγόρι και όταν γύρισα σπίτι έφαγα ένα χέρι ξύλο. Τα μαθήματα τα διάβαζα με τον μπαμπά μου. Ημασταν ήσυχη οικογένεια και θα έλεγα ότι είχα μια ήρεμη παιδική ζωή. Είμαι μοναχοπαίδι.
Το γεγονός ότι δεν είχατε αδέρφια σάς έκανε να καλύψετε αργότερα αυτό το κενό κάνοντας πολλά παιδιά;
Ηθελα να κάνω δυο τρία παιδιά, αλλά δεν πρόλαβα, γιατί χώρισα. Η αλήθεια είναι πως, αν μου προέκυπτε άλλη μια εγκυμοσύνη μετά, θα το κρατούσα, και ας ήταν κι εκτός γάμου. Δεν μ' ενδιέφερε. Μάλιστα, το ήθελε και ο γιος μου, ο οποίος μου έλεγε: «Ρε μαμά, κάνε ένα παιδί, εγώ θα σε βοηθάω».
Ηταν εύκολο ή δύσκολο να κρατηθεί ο γάμος σας, μια που εσείς είστε καλλιτέχνις; Τι πιστεύετε ότι έφταιξε και πήρατε διαζύγιο;
Εγώ αυτά δεν τα πιστεύω, ότι επειδή είμαι ηθοποιός διαλύθηκε και ο γάμος μου. Είναι τι μυαλό κουβαλάει ο καθένας στο κεφάλι του, και αυτό το λέει όλα. Ηταν ένας έρωτας που κατέληξε σε γάμο και δεν μετανιώνω, γιατί απέκτησα τον γιο μου. Ο πρώην σύζυγός μου ήταν εκτός χώρου, το... έπαιζε όμως λίγο ψιλοκαλλιτέχνης, του άρεσε, γι' αυτό και τον παντρεύτηκα, γιατί μου είπε ότι αγαπάει το θέατρο. Εάν δεν μου το έλεγε αυτό, δεν θα τον παντρευόμουν! Θα έλεγα ότι με ξεγέλασε (γέλια)!
Είχατε πει από μικρή ότι θα γίνετε ηθοποιός;
Ναι, από πολύ μικρή! Από έξι χρόνων είχα αποφασίσει τον... δρόμο μου! Επειδή ζούσα σε επαρχία και δεν είχα εύκολα πρόσβαση στα καλλιτεχνικά, πήγα στη Θεσσαλονίκη.
Ωστόσο, η σχολή του Κρατικού Βορείου Ελλάδος δεν είχε ανοίξει τότε και προσπάθησα να βρω μια σχολή για να μπω. Περιπλανήθηκα λίγο, αλλά στο τέλος κατάφερα και τελείωσα -με υποτροφία κιόλας- τη δραματική, και έτσι δεν επιβαρυνόμουν με πολλά δίδακτρα. Εργαζόμουν έτσι κι αλλιώς, αφού από το πρώτο έτος εμφανιζόμουν στο θέατρο. Για μένα σχολή υπήρξε το ΚΘΒΕ. Μαζί με τη σχολή έκανα εκεί την πρακτική μου, καθώς παίρναμε μέρος σε όλες τις παραστάσεις, όπου χρειαζόταν να πλαισιώνουμε τους ηθοποιούς.
Πιστεύετε ότι το σύμπαν συνωμότησε στο να γίνει το όνειρό σας πραγματικότητα;
Θεωρώ πως, όταν θέλουμε κάτι πολύ, μπορούμε να το πετύχουμε.
Τι άλλα όνειρα είχατε που βγήκαν αληθινά;
Το παιδικό μου όνειρο, να γίνω ηθοποιός δηλαδή, πραγματοποιήθηκε. Μπορεί να μην είμαι «πρώτο όνομα», όπως θα ήθελα, αλλά αυτό ήταν θέμα συγκυριών. Θα ήθελα, επίσης, να κάνω πολλά ταξίδια, αν και πλέον δεν το βλέπω να τα καταφέρνω. Παντρεύτηκε ο γιος μου, ο Αρης, οπότε «έκλεισε» και αυτό το κομμάτι. Εχω ηρεμήσει, είμαι ήσυχη, είναι σε καλά χέρια πια, θέλω να είναι ευτυχισμένος με τη γυναίκα του. Τώρα ανοίγω έναν άλλο κύκλο και περιμένω κάποια στιγμή να γίνω γιαγιά.
Ο γιος σας ζει στη Σαντορίνη, όπου έχει εστιατόριο ασιατικών γευσεών στην Οία. Σας λείπει; Είστε καλή πεθερά;
Προσπαθώ να είμαι διακριτική, όσο μπορώ. Αν είμαι καλή ή όχι, θα πρέπει να ρωτήσετε τη Μήτση, τη νύφη μου!
Εχει τύχει να στείλετε φαγητό στον γιο σας προτού παντρευτεί;
Βέβαια, σ' αυτό παραμένω Ελληνίδα μαμά. Πήγαινα στο πλοίο με το ψυγειάκι και τα ταπεράκια, και τα έστελνα!
Γιατί ο γιος σας δεν ακολούθησε το επάγγελμά σας; Τον είχατε ενημερώσει για τις δυσκολίες;
Αυτά τα έβλεπε και μόνος του, και ζούσε την αγωνία μου για την επόμενη σεζόν, αλλά δεν τον πολυέπαιρνα στα θέατρα. Ο Αρης δεν μεγάλωσε μέσα στα καμαρίνια, απέφευγα να κάνω κάτι τέτοιο. Ούτε και τον μπέρδευα με θεατρικές παρέες, πολύ σπάνια συνέβαινε κάτι τέτοιο. Μόνο το καλοκαίρι στην Επίδαυρο, αν τύχαινε κι αυτό, για πολύ λίγες μέρες. Δεν έζησε αυτό τον χαβαλέ που κάνουμε οι ηθοποιοί όταν είμαστε σε περιοδεία, το απέφυγα. Κάποια στιγμή μού είπε ότι «θα γίνω ηθοποιός». Του απάντησα: «Πες μου ότι το λες ψέματα, αλλιώς θα πάθω εγκεφαλικό και θα πέσω μπροστά σου». Δεν του άρεσε και πολύ η αντίδρασή μου και το... γύρισε σε αστείο, γιατί ήξερε ότι ήμουν αντίθετη. Ωστόσο, δεν μου είχε εκδηλώσει την επιθυμία να ασχοληθεί με την υποκριτική, ούτε και εγώ είδα κάτι για να πω πως το παιδί μου κάνει γι' αυτό τον χώρο.
Μετά την επιτυχία που γνωρίσατε στα «Μυστικά της Εδέμ», φύγατε για τη γενέτειρά σας, τις Σέρρες, όπου ασχοληθήκατε με τις καλλιέργειες. Τι συνέβη;
Από τη στιγμή που εδώ δεν υπήρχε κάτι να κάνω και δεν είχα κάποια πρόταση, δεν υπήρχε λόγος να μένω. Εξάλλου, αν σε θέλουν, μπορούν να σε βρουν και στου βοδιού το μάτι να πας να κρυφτείς. Δεν θεωρούσα ότι έφυγα από την Αθήνα, χάθηκα και δεν υπήρχα. Το επάγγελμα δεν το άφησα ποτέ. Οταν λοιπόν ήμουν εκεί, δεν είχα κάτι άλλο να κάνω κι ασχολήθηκα με τα κηπευτικά. Σου δίνουν ηρεμία και βλέπεις με άλλο μάτι πια τη ζωή. Φιλοσοφείς, συνομιλείς με τις καμπιούλες και τις πασχαλίτσες και όλα τα ζωύφια που υπάρχουν, και λες «ή θα μου φάτε εσείς τα μπρόκολα ή θα φάω εγώ εσάς». Στο χωριό γίνεται ανταλλαγή προϊόντων. Είναι εύκολη η διαδικασία, αρκεί να το θέλεις.
Κάνετε το ίδιο και στο μπαλκόνι σας στην Αθήνα;
Οχι. Εχω γύρω γύρω κήπο, αλλά είναι της πολυκατοικίας και τώρα πια έχουν μεγαλώσει πολύ τα δέντρα. Πιο παλιά, όταν ένα κομμάτι της αυλής το έβλεπε ο ήλιος, είχα φυτέψει ντομάτες, πιπεριές και μελιτζάνες. Αλλά δεν ευδοκίμησαν.
Εκτός από τα φαγητά, είστε εξπέρ και στα γλυκά. Ποια θεωρείτε σπεσιαλιτέ σας;
Τα γλυκά κουταλιού! Κάνω με νεράντζι. Οταν είναι ώριμο, το φτιάχνω με τη φλούδα. Τα μαζεύω από τις νεραντζιές, που βρίσκονται στους δρόμους! Πηγαίνω στους πεζοδρόμους για να μην έχουν πολύ καυσαέριο. Κάνω κιλά γλυκό και τα δίνω και σε φίλους. Βέβαια, θέλει μια διαδικασία σε σχέση με άλλα. Ας πούμε, το σταφύλι είναι εύκολο γλυκό.
Σας έχει επηρεάσει πολύ η κατάσταση αυτή που βιώνουμε στη χώρα μας; Θα θέλατε να πείτε κάτι στους πολιτικούς, ως άνθρωπος της τέχνης;
Με έχει επηρεάσει πάρα πολύ. Καταρχάς, δεν υπάρχει άνθρωπος που να μην έχει αναγκαστεί να αλλάξει τον τρόπο ζωής του. Που να μην έχει κόψει πράγματα από τη ζωή του και την καθημερινότητά του. Πολλοί στερούνται και βασικά πράγματα.
Τι θα 'θελα να τους πω; Η λέξη που θα ήθελα να χρησιμοποιήσω δεν μπορεί να γραφτεί. Θα πρέπει όμως κάποια στιγμή να νοιαστούν για τον τόπο τους, και όχι για τις καρέκλες.
Θα πρέπει να ενωθούμε όλοι και να κοιτάξουμε πώς θα τη βγάλουμε αυτή την έρημη χώρα από το βάραθρο που τη ρίξανε. Να αφήσει ο καθένας τις προσωπικές του φιλοδοξίες και να κοιτάξει πώς θα σώσει τον τόπο!
Πιστεύετε ότι οι καλλιτέχνες πεθαίνουν στην ψάθα;
Οι έξυπνοι όχι. Αυτοί που πέθαναν στην ψάθα ήταν εκείνοι που δεν φρόντισαν για το «ύστερα». Οι παλιοί δεν νοιαζόντουσαν για τα ένσημά τους.
Θα μου πεις ότι κι εμείς, που νοιαζόμασταν, θα καταλήξουμε να έχουμε την ίδια σύνταξη με αυτούς που δεν ασχολούνταν. Αν πούμε ότι τα πράγματα ήταν κανονικά. Ξέρω ονόματα που πέρασαν από τα χέρια τους πολλά λεφτά, με τεράστιες επιτυχίες, και δεν φρόντισαν για το μετά.
Σ' αυτό δεν τους φταίει κανένας ούτε το κράτος. Αυτοί που φρόντισαν να κρατήσουν χρήματα ζουν αξιοπρεπέστατα.
Θυμάστε την πρώτη φορά που ανεβήκατε στο σανίδι;
Αν εξαιρέσουμε τα καλοκαίρια πριν από το πτυχίο της υποκριτικής, που ήμουν κορυφαία στον Χορό κάποιων παραστάσεων, το πρώτο έργο στο οποίο έπαιξα ήταν «Ο ποπολάρος» του Ξενόπουλου στο Κρατικό Βορείου Ελλάδος, με σκηνοθέτη τον Κωστή Μιχαηλίδη. Επαιζα τον ρόλο της Τερέζας και είχα μπλοκαριστεί πολύ, καθώς νόμιζα ότι δεν ήμουν καλή. Εβγαινα, έλεγα τα λόγια και ήθελα να φύγω από τη σκηνή!
Με έπιασε ο Βολανάκης, που ήταν διευθυντής, και μου είπε: «Ελα δω, γιατί βιάζεσαι να πεις τα λόγια σου και να φύγεις;» Του απάντησα: «Γιατί δεν είμαι καλή». «Πρώτη φορά βλέπω ηθοποιό να λέει για τον εαυτό του ότι δεν είναι καλός. Τι είναι αυτό που σε δυσκολεύει; Ακου να σου πω, η Τερέζα είσαι εσύ, βγες, πες τα λόγια και μην κάνεις τίποτα άλλο» με συμβούλευσε.
«Σεντόνι», να ξεχάσετε τα λόγια σας τελείως δηλαδή, έχετε πάθει ποτέ; Πώς το αντιμετωπίσατε;
Ναι, έχω πάθει. Δυσκολεύτηκα πολύ, γιατί ήμουν με συνάδελφο που δεν με βοήθησε καθόλου. Αντιθέτως, μου έβαζε «παγίδες» στην σκηνή. Σε αυτές τις περιπτώσεις δεν πρέπει να κάνεις καμία παρατήρηση στον συνάδελφο, αλλά πρέπει να τον αφήσεις να το ξεπεράσει.
Αν σε βοηθήσει ο ηθοποιός που παίζει μαζί σου, σε πάει παρακάτω. Εμένα, αντιθέτως, ήρθαν στο καμαρίνι και μου έκαναν παρατήρηση, και ήταν ό,τι χειρότερο μπορεί να σου κάνει κάποιος. Σκέψου ότι αυτό μού δημιούργησε φοβία για όσο διάστημα παιζόταν εκείνη η παράσταση. Εγώ, πάντως, αν τύχει «σεντόνι» σε συνάδελφο, θα πω ότι «ΟΚ, έτυχε».
Εχετε κάνει γυμνό στο θέατρο. Υπήρξαν αντιδράσεις;
Ηταν ένα γυμνό πολύ καλά στημένο στη σκηνή. Οπως έλεγε και ο Γιώργης Χριστοφιλάκης, που είχε γράψει τη συγκεκριμένη παράσταση με τίτλο «Κερκεμέζοι», επρόκειτο για «βιβλικό γυμνό». Ο Κώστας Γεωργουσόπουλος είχε γράψει ότι ήταν η ωραιότερη γυμνή σκηνή που είχε δει. Δεν παρέπεμπε σε κάτι σεξιστικό.
Γυμνή φωτογράφιση θα κάνατε ποτέ, έστω και για καλό σκοπό;
Εξαρτάται πώς θα ήταν. Αν την έβλεπε ο άλλος και έλεγε «αμάν!», όχι. Αν ήταν για καλό σκοπό, βέβαια, δεν νομίζω ότι θα είχα πρόβλημα να το κάνω, θα απαντούσα θετικά.
Αγαπηθήκατε ή αγαπήσατε περισσότερο;
Αγαπήθηκα.
Εχετε μετανιώσει για κάτι στη ζωή σας;
Οχι, για τίποτα!
Αν γύριζε ο χρόνος πίσω, τι θα αλλάζατε;
Δεν θα άλλαζα κάτι, γιατί και τα λάθη που έκανα μου γίνανε μαθήματα.
Ο Παύλος Χαϊκάλης είχε δηλώσει: «Η Στέλλα είναι μια ηθοποιός που κακώς για εμένα η τηλεόραση την ανακάλυψε έπειτα από τόσο καιρό». Πιστεύετε ότι η τηλεόραση επιβάλλει «είδωλα»;
Σίγουρα επιβάλλει. Απόδειξη πως όταν κάποιος πάει να ζητήσει δουλειά πρέπει να είναι γνωστός από την τηλεόραση. Αυτό έχω αντιληφθεί.
Υπάρχει κι ένα άλλο κύκλωμα, που είναι πολύ κλειστό.
Θεωρείτε ότι θα ξαναδούμε ηθοποιούς-αστέρια, όπως εκείνους του παλιού ελληνικού κινηματογράφου;
Με την έννοια της Αλίκης Βουγιουκλάκη, της Τζένης Καρέζη, του Ανδρέα Μπάρκουλη και όλων αυτών, όχι. Μακάρι να γινόταν, αλλά δεν το νομίζω πια. Ειδικά σήμερα ο κόσμος είναι τόσο στριμωγμένος, που δεν νομίζω ότι θα κάτσει να ασχοληθεί με σταριλίκια.
Ποιος ήταν ο αγαπημένος σας ηθοποιός από το παλιό σινεμά;
Ολοι οι ζεν πρεμιέ. Λέτε εγώ να αποτελούσα εξαίρεση; Επίσης, μου άρεσαν όλοι οι κωμικοί μας, οι κωμωδίες ήταν οι αγαπημένες μου ταινίες.
Θα θέλατε να είχατε δουλέψετε με κάποιον από αυτούς;
Δούλεψα με τον Κώστα Χατζηχρήστο. Τον βρήκα πάρα πολύ ευγενικό και ίσως ήταν κι ο μόνος που μου είπε «καλή επιτυχία» στο θέατρο Ορφέας, όπου δουλεύαμε, και μου έδωσε κουράγιο πίσω από τη σκηνή. Κάποια στιγμή, μάλιστα, μου είχε σφίξει το χέρι έπειτα από ένα νούμερό μου. Η εντύπωσή μου ήταν πολύ καλή, δεν ήταν καθόλου απόμακρος. Και με τον Κώστα Βουτσά έχω δουλέψει, ο οποίος είναι καταπληκτικός.
Θέατρο ή τηλεόραση και γιατί;
Και τα δύο. Ο ηθοποιός κάθε μέρα δίνει εξετάσεις όταν είναι στη σκηνή. Ευχαρίστως, βέβαια, θα έκανα ξανά τηλεόραση.
Κινηματογράφο;
Δεν μου έχει τύχει κάτι μέχρι τώρα, δεν με ξέρουν ίσως...
Θα παίρνατε μέρος σε κάποιο σόου; Στο «Dancing with the Stars», ας πούμε;
Μου αρέσουν αυτού του είδους οι εκπομπές, αλλά πλέον είμαι αρκετά μεγάλη για να πάρω μέρος. Στο «Dancing», ας πούμε, ο παρτενέρ δεν θα ήξερε από πού να με πιάσει. Θα του έμενε και τίποτα στο χέρι, οπότε άσ' το για τους πιο νέους!
Τι παρακολουθείτε στην τηλεόραση;
Λίγο απ' όλα, γιατί μ' αρέσει να ενημερώνομαι, θέλω να ξέρω πώς κινείται η τηλεοπτική αγορά και να βλέπω και τους συναδέλφους μου. Ενίοτε, παρακολουθώ και τουρκικά. Μου κάνει εντύπωση, γιατί είναι εξαιρετικοί ηθοποιοί. Ειδικά οι μεγάλοι σε ηλικία που πλαισιώνουν τους νέους είναι καταπληκτικοί. Και, βέβαια, οι παραγωγές τους είναι πλούσιες.
Πώς κρίνετε το τηλεοπτικό τοπίο σήμερα;
Είναι χαζό αυτό που γίνεται με τις άδειες. Οπως είπε και ο Βασίλης Λεβέντης, με τον οποίο θα συμφωνήσω: «Βάλτε τους να πληρώσουν όλοι, θα εισπράξετε τα λεφτά».
Εχετε σκεφτεί να επιστρέψετε για πάντα στον τόπο καταγωγής σας;
Οχι, γιατί το σπίτι εδώ υπάρχει, επομένως έχω δύο μόνιμες κατοικίες. Τώρα ήρθα γιατί παίζω στο θέατρο Αλκμήνη, στην «Προίκα» της Μπέτυς Μαγρίζου, σε σκηνοθεσία Φώτη Μακρή και Κλεοπάτρας Τολόγκου. Ξεκινήσαμε τη Δευτέρα 17 Οκτώβρη και παίζουμε Δευτέρα και Τρίτη στις 19.00.
Τι δικά σας στοιχεία έχετε βάλει για ν' αγγίξετε την ηρωίδα;
Δεν έχει πολλά δικά μου στοιχεία, αναμνήσεις ίσως. Αυτό με τα προικιά στο μπαούλο, που τα μαζεύουν οι μάνες μόλις γεννούν το κορίτσι. Αυτό γινόταν παλιά στα χωριά και τότε πλέκανε δαντέλες, αγόραζαν πράγματα για την προίκα. Αυτό έκανε και η μάνα μου. Από εκεί και ύστερα, εγώ παντρεύτηκα, δεν έμεινα γεροντοκόρη, η ηρωίδα μου όμως, που είναι γεροντοκόρη, δεν είναι ανέραστη. Εζησε τον έρωτα. Δεν είναι στερημένη γυναίκα, είναι στερημένη από συναίσθημα και στο ότι έπεφτε σε λάθος ανθρώπους και χαράμισε τη ζωή της στο να ψάχνει το τέλειο.
Ποιο είναι το πιο κολακευτικό σχόλιο που έχετε ακούσει;
«Πώς εσείς, μια τόσο γλυκιά γυναίκα, παίζετε τη σκληρή;»
Πηγή
0 σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου